Nestajuća arhitektura

arhitekt Sou Fujimoto
projekt Paviljon Galerije Serpentine
napisao Alan Kostrenčić

 

I feel like I'm disappearing - getting smaller every day

But I look in the mirror - I'm bigger in every way

Sonic Youth: Tunic (Song for Karen)

 

Paviljoni predstavljaju specifičnu kategoriju arhitektonske prakse koja na izvjestan način ima povlaštenu poziciju slobode testiranja posve novih koncepata u realizaciji koja nije opterećena odgovornošću „trajne gradnje“. Još od renesanse scenografije za dvorske svečanosti ili pak inscenacije kraljevskih rođendana i slični događaji korišteni su kao prilike za realiziranje smjelih novih arhitektonskih ideja i stvaranje sasvim novih prostora. Beatriz Colomina postavlja tu tezu u tekstu Paviljoni budućnost pozivajući se na Alison i Petera Smithsona koji smatraju da je stoljećima stara tradicija privremenih kazališnih struktura odigrala ključnu ulogu u evoluciji ideja i ukusa u arhitekturi. Paviljoni kao laboratoriji za stvaranje i ispitivanje novih arhitektonskih ideja dokazali su se kroz dugu tradiciju svjetskih izložbi, expoa i sličnih manifestacija za čije se potrebe gradila „privremena-arhitektura“. Jedna od takvih manifestacija koja bi trebala propitivati i pomicati granice shvaćanja arhitekture svakako je i tradicija gradnje Serpentine paviljona unutar vrtova Kensingtona.